وقتی براش نوشتم قطره های اشکم بدرقه راهت، تعجب کرد. اگه اون تو راه نباشه پس کی تو راهه؟! یادم افتاد که برا اون هم نشانه گذاشتم! فقط خودش فهمید.

ذهن تحلیل گر عجیبی داره! چهار خط مطلب نوشتم. بدون اینکه چیزی بگه چند تا کلمه از اونها رو استخراج کرد و پشت سر هم نوشت. دیگه نیازی به نتیجه گیری نبود. خود اینا نتیجه بود! خدایا! این کلمات رو من پشت سر هم ردیف کرده بودم؟! شاید، به خاطر اینکه "اول کلمه بود".

با اون هم قبلا شرط کرده بودم! طفلک بدون اینکه خودش بدونه شرط رو قبول کرده و حالا باید به قولش وفادار بمونه!!
----------
تو اون «یلدا بازی»، میترا می خواست منم بنویسم. ولی من که نمی تونستم! چی می نوشتم؟ می نوشتم که جز دل شکستن کاری بلد نیستم. یاد فرشته افتادم، طفلک، دل اونم شکستم! نمی دونم اون دنیا چطور باید باهاش روبرو بشم، تا منو ببینه خواهد شناخت! اون روز هم که داشت با من حرف می زد، اصلا حواسش نبود و من هم اصلا به رو نیاوردم!... تا رفت. بعضی وقتا که «عبور نور»  می رم، اشک تو چشمام جمع میشه! نمی دونم چرا دنیا اینجوری ساخته شده!